Zoe Hart is niet alleen een van de weinige vrouwelijke IFMGA-berggidsen ter wereld, maar ook Patagonia-ambassadeur, filmmaker, ADHD’er, moeder, skater én buitenmens in hart en nieren. Samen met haar man Max en hun twee zoons woont ze in Chamonix, waar ze het buitenleven niet opgeeft maar juist vormgeeft op haar eigen manier. In de korte film Disaster Style – gemaakt in samenwerking met Patagonia en het Chamonix-gebaseerde Yucca Films – geeft ze een ongefilterde inkijk in hoe het is om als gezin te blijven leven met avontuur als rode draad. Wij spraken Zoe én filmmaker Pierre Cadot uitgebreid over eerlijk ouderschap, verdwijnende ego’s, kleine en grote overwinningen, en waarom een beetje modder je kind een beter mens maakt.
Zoe, hoe is Disaster Style ontstaan?
“Het begon met een backcountry-skitocht als fotoshoot voor kinderkleding van Patagonia. Maar alles aan die twee dagen voelde zó echt, dat we dachten: dit moeten we vasthouden. We wilden geen avonturen fabriceren speciaal voor de film, maar laten zien wat we toch al zouden doen. De crew mocht gewoon meelopen.”
Pierre, wat raakte jou als filmmaker aan dit project?
“Ik zag meteen dat hier een verhaal in zat. Niet alleen over deze familie, maar ook over de overgang van het ‘oude’ leven als expeditieganger naar het ‘nieuwe’ leven als ouder — en hoe je dat niet hoeft te zien als verlies. Disaster Style gaat over bouwen, niet afbreken. Hoe je stijl van leven ook je stijl van opvoeden wordt.”
Wat waren de thema’s die jullie wilden vangen in de film?
Pierre: “We wilden winter, lente en zomer laten zien, en drie centrale thema’s: leren omgaan met ongemak, leven met weinig (het zogenaamde ‘dirtbagging’), en wortels creëren op de plek waar je woont. En we wilden ruimte laten voor wat er spontaan gebeurde.”
Zoe, de film toont ook kwetsbare momenten, zoals wanneer je kinderen boos of verdrietig zijn. Hoe was dat voor jullie als gezin?
“Mika, mijn oudste zoon, had in het begin moeite om zichzelf terug te zien in de film. Zijn emoties, zijn driftbuien… hij was bang dat mensen hem zwak zouden vinden. Maar nu hoort hij van mensen dat ze respect hebben voor hoe hij zich herpakt. Dat is zo’n waardevolle les: kwetsbaarheid is geen zwakte, maar juist een teken van kracht.”
Pierre, wat viel jou op tijdens het filmen?
“We hadden niet verwacht dat de emoties zó rauw in beeld zouden komen. Het mooiste voorbeeld vond ik de rol van Bunny, het knuffeldier. De adviezen die Zoe gaf tijdens het klimmen, werden later door de jongens herhaald tegen Bunny. Alsof ze het nog eens moesten doorvoelen, verwerken. Dat was bijzonder.”
Zoe, was het voor jou ook confronterend om je leven zo open te stellen?
“Ja, vooral tegen het einde. Toen de film bijna af was, realiseerde ik me: straks ziet de hele wereld hoe wij ons leven leiden. Mensen gaan daar iets van vinden. Maar ik moet hetzelfde leren als mijn kinderen: eerlijkheid verbindt.”
Je combineert ouderschap met werk als gids, consultant en filmmaker. Hoe houd je dat vol?
“Ik ben neurodivergent, ik heb ADHD. Dat geeft me energie, creativiteit en hyperfocus — precies wat je nodig hebt voor grote projecten of solo-avonturen met de kinderen. Maar balans? Die bestaat eigenlijk niet. Ik kijk steeds opnieuw: wat past nú? Soms laat ik een mooi project schieten omdat het niet uitkomt thuis. Soms nemen we als gezin ruimte voor avontuur.”
Heeft het moederschap je kijk op risico veranderd?
“Absoluut. Ik dacht dat ik na de bevalling mijn kind bij de crèche zou afzetten en weer noordwanden zou gaan klimmen. Maar ik werd per ongeluk verliefd op het moederschap. Dat was wennen — ik heb lang geworsteld met mijn identiteit en ego — maar uiteindelijk voelde ik: ik wil er gewoon zijn voor hen.”
Maar je gids nog steeds?
“Tijdens het begin van mijn moederschap zeker. Maar momenteel geef ik geen les meer aan de Franse berggidsenopleiding. Na 4 jaar kies ik nu voor andere dingen en projecten. Geen riskante expedities meer. Ik miste de kinderen te veel en het voelde niet meer de moeite waard.”
Hoe zien jullie avonturen er nu uit als gezin?
“Soms een skitocht naar een berghut. Soms een middag skateboarden met de jongens. We zijn een soort ‘alles-doet-het-gezin’. Via ferrata’s, kitesurfen, trailrunnen, hut-naar-huttochten, klimmen, mountainbiken — het ligt allemaal voor onze deur. En het mooie is: de kinderen zijn bijna overal voor in.”
Is er ook ruimte voor rust?
“Zeker. Mathias zwemt en klimt veel, Mika zit bij het snowboardteam. Maar er zijn ook halve dagen, lange lunchpauzes en veel vakanties. Ik probeer altijd kleine openingen te benutten: een woensdagmiddag hier, een zondag daar. En soms hebben ze ook gewoon zin om rond te hangen in de buurt. Dat is ook oké.”
Wat wil je je kinderen meegeven over hoe jij leeft?
“Ik probeer mijn kinderen te laten zien dat ik niet alleen hun moeder ben, maar ook een individu met dromen, verlangens en passie. En zij steunen mij daar inmiddels ook in. Mika en Mathias gaan soms mee als ik gids. Hij is echt een aanvulling op mijn werk.”
Tot slot: wat wil je meegeven aan jonge vrouwen die twijfelen of avontuur, werk en moederschap samen kunnen gaan?
“Je gaat veranderen. Maar dat is niet erg. Dat is omdat jíj dat wilt. Je hoeft je dromen niet op te geven, je mag ze gewoon anders invullen. En ja, soms is er schuldgevoel, maar dat mag er zijn. Vraag om hulp, geef jezelf ruimte.”
