Voor de National Geographic Summit van 2025 hadden we de eer om de levende legende Tommy Caldwell te mogen interviewen. Onlangs heeft hij, samen met zijn “bestie” Alex Honnold, een trip van zijn woonplaats in Colorado naar de Devil’s Thumb in British Colombia gemaakt. Volledig op menselijke energie, 2600 mijl op de fiets, te voet door dichte jungle en per zeilboot. Het is de terugkeer van Tommy op het avonturen toneel. De film is vanaf mid mei te zien op Disney+.
In gesprek met Tommy Caldwell
In een openhartig gesprek vertelt Tommy over de moeilijkste momenten van de reis, zijn band met Alex, zijn drang naar avontuur en de zoektocht naar nieuwe uitdagingen nu hij ouder wordt. Maar ook over de rol van natuurbehoud in zijn leven en hoe hij met deze film niet alleen een klimavontuur, maar ook een belangrijke boodschap wil overbrengen.
Wat was het moeilijkste deel van je reis?
Waarschijnlijk was het doorkruisen van het struikgewas naar de daadwerkelijke klim het zwaarst en het was ook het enige moment waarop er bijna iemand omkwam. Het was onze eerste nacht dat we vanaf de oceaan gingen hiken. We moesten een heel snelle rivier bereiken en daarna super steile, beboste hellingen op, met jungle die zo dichtbegroeid was dat je vaak niet eens de grond raakte. Het was alsof je door het bos zwom. Het werd donker, het regende en we liepen boven een klif met een rivier van klasse 5 onder ons, terwijl we ons een weg baanden door de jungle. Op een gegeven moment verloor een van de producers van de film zijn grip en verdween gewoon in het bos, richting de rivier. We dachten dat hij van de klif was gevallen en in de rivier terecht was gekomen, maar hij wist zich ergens aan vast te grijpen. Dat was echt een ontnuchterend moment. Ik dacht: “Ik heb dit idee bedacht, het was allemaal leuk, maar als er iemand doodgaat, is het het niet waard. Het was niet eens meer type 2 fun…” Type 2 fun is het soort plezier dat pas leuk is als het voorbij is. Type 1 fun is plezier dat op het moment zelf al leuk is.
Wat is jouw favoriete soort ‘fun’?
Waarschijnlijk is het toch type 2 fun wat me drijft. Gek genoeg, als je het vaak genoeg hebt meegemaakt, realiseer je je dat juist die dingen die echt pijnlijk zijn, de momenten zijn waar je later met zo’n warm gevoel op terugkijkt. En zelfs op het moment zelf ben je er al een soort van enthousiast over.
Was er iets tijdens de fietstocht dat je verraste?
Er waren zoveel dingen die me verrasten tijdens die fietstocht. Ik denk dat de meeste mensen, als ze een grote fietstocht doen, een bekende route opzoeken die om een of andere reden prachtig is en hen naar de mooiste plekken brengt. Wij deden het anders. We wisten dat we naar de Devil’s Thumb wilden en dat we onderweg wilden klimmen. Dus we verbondenen die klimlocaties via de kortste fietsroutes die we konden vinden. Dat betekende niet dat we over bekende fietsroutes gingen. Het enige wat ik deed was op Google “Devil’s Thumb” intypen en daarna de andere klimlocatie, en dan klikte ik op de knop ‘fietsroute’. En dat was onze route. Op dag drie zaten we midden in de woestijn van Wyoming, op zandwegen en daarna op koeienpaadjes, en zelfs die verdwenen op een gegeven moment. We gingen door moerassen in het midden van nergens en dachten: “Wie heeft hier ooit gefietst?” Maar het was ook heel gaaf, want normaal rijd ik daar altijd met de auto en dan lijkt het saai, helemaal vlak, niet veel te zien. Maar als je daar midden in de woestijn op je fiets zit, aan het afzien bent, weg van de wegen, en je ziet wilde paarden door het landschap rennen, epische regenbuien en regenbogen – dan komt het landschap echt tot leven. Het afzien geeft alles intensere kleuren. Na vier dagen dacht ik: “Het voelt alsof we al een maand onderweg zijn!”
Is Alex hetzelfde? Kan hij daar net zo van genieten als jij?
Nee! Hij heeft gewoon al te veel van dit soort avonturen gedaan. Ik had een enorme honger naar avontuur omdat ik twee jaar niet had geklommen. Hij ging de hele tijd op reis en is waarschijnlijk een beetje verwend geraakt.
Trok hij een beetje op aan jouw energie?
Ja, dat deed hij. Hij zag hoeveel ik ervan genoot en dat liet hem denken: “Misschien hoef ik niet zoveel te klagen.” Hij is sterk. Hij vond die lange dagen op de fiets wel leuk. Wat echt moeilijk was voor Alex, was dat we niet genoeg aan het klimmen waren. Hij houdt van klimmen; dat is zijn absolute focus. Af en toe vonden we een klein klimhalletje en konden we een uurtje klimmen, en dan was hij helemaal gelukkig. Dan laadde hij echt weer op.
Hij zag er ook behoorlijk ongelukkig uit tijdens het zeilgedeelte van de reis.
Hij is geen watermens. Ik en onze vriend Taylor stopten bij meren, sprongen in het water, zwommen rond en zeiden: “Oh, wat is het mooi!” En Alex stond dan gewoon aan de kant met zijn armen over elkaar, chagrijnig.
Aan het begin van de film zei je vrouw: “Hij is het meest Tommy als hij een groot avontuur doet.” Wat bedoelde ze daarmee?
Ik herinner me dat ze dat zei in de film. Het stoorde me een beetje. Ik denk dat ze gewoon ziet dat ik dan echt tot leven kom. Ik hou van avontuur, van klimmen, van buiten zijn met mijn vrienden. Ik ben waarschijnlijk het meest vrolijk als ik dat kan doen. Als ik een leven leid waarin ik alleen maar aan het reizen en werken ben, dan zuigt dat een beetje mijn levenslust weg.
Denk je dat je dat avontuurlijke ook een beetje aan je kinderen hebt doorgegeven?
Ik werk eraan! Ze zijn een beetje verwend. Ze zijn al overal ter wereld geweest en hebben op de gaafste plekken geklommen, en dat is gewoon normaal voor hen. Ze weten niet hoe bijzonder het eigenlijk is. Maar ze beginnen het te begrijpen. We zijn afgelopen zomer naar de Dolomieten geweest en dat was geweldig. Dat was perfect voor hen, want we deden wat via ferrata’s die echt episch waren. Ik hield ze in de gaten en begeleidde ze erdoorheen. En het eten in de hutten was fantastisch!
Toen je het laatste stuk naar de Devil’s Thumb liep, wat dacht je toen je hem voor het eerst zag?
Het was een blij moment, gewoon omdat we zo hard hadden gewerkt om er te komen. Ik was bang dat ik het niet zou halen vanwege mijn achillespees. En ik was bang dat het weer slecht zou zijn. Maar op het moment dat we hem zagen, leek alles goed te komen. De wolken trokken weg, er kwam goed weer aan, en daar stond de berg voor ons. Het was een ongelooflijk betekenisvol moment. Het was trouwens geen heel angstaanjagende berg. Ik denk dat hij er veel minder intimiderend uitzag dan we dachten. De verhalen over eerdere pogingen klonken alsof het een super alpine, dodelijke berg was. Maar het was gewoon droge rotsklimmen, en dat kunnen we. Ik denk dat mensen hem vaker in de winter proberen te beklimmen. Soms wil je dat alles bevroren is, zodat je over het ijs kunt klimmen. Wij besloten dat de gletsjer te gevaarlijk zou zijn en omdat we helemaal vanuit Colorado wilden fietsen, betekende dat dat we er aan het einde van de zomer waren. Meestal gaat er dan niemand heen.
En je achillespees, was die toen oké?
Hij deed pijn. Het werd een beetje erger tijdens de reis, maar tijdens het fietsen werd het beter. Maar zodra we begonnen te hiken naar de Devil’s Thumb, dag na dag 18 uur op mijn voeten… ja, dat was wel heftig.
Maakte je je zorgen of je nog kon klimmen?
Een beetje, ja. Ik voelde me zwakker. Maar wat doe je dan? Je probeert het gewoon. Zolang hij niet helemaal scheurt, dacht ik dat het wel zou gaan. Ik liep met stokken en was voorzichtig. Ik moest lopen en klimmen op een manier die niet ideaal was. Bij mijn operatie hebben ze bouten in mijn hiel gezet. De eerste keer dat ik hem scheurde, hadden ze hem gewoon met een hechting vastgezet. Daarna scheurde ik hem opnieuw en probeerde ik acht maanden te laten genezen. Hij was grotendeels geheeld, maar toen had ik weer een grote scheur. Dus daarna moesten ze echt iets ingrijpends doen. Ze hebben me helemaal opengesneden en de hele pees opnieuw opgebouwd.
Hoe voelde het toen je eindelijk begon met klimmen? Was je zenuwachtig of juist enthousiast?
Ik was enthousiast. Ik hou van klimmen. Maar ik voelde me niet op mijn best. Klimmen draait zoveel om je comfortabel voelen in de omgeving en de juiste spierherinnering hebben. Er zijn allemaal dingen die, als ze allemaal kloppen, geweldig voelen. Omdat ik zo lang niet had geklommen, voelde het niet geweldig. Ik voelde me wat banger, minder in balans, wat zwakker. Dat drukte wel op me, maar gelukkig was de klim zelf niet extreem moeilijk. Het kwam geleidelijk wel weer terug.
Ik heb online wat kritiek gelezen, mensen zeggen: “Ik verwachtte een film over een epische klim, maar het voelde meer als een film over een oude man die zijn jongere zelf probeert terug te vinden.” Wat zou je tegen die mensen zeggen?
Ik bedoel, ze hebben gewoon een film gemaakt over wat het was. Als de klim epischer was geweest, was het een film over een epische klim geworden. Ze hebben geprobeerd om de “epicness” er zo veel mogelijk uit te halen, maar voor mij ging het op een vreemde manier niet om de berg. Ze noemden het de Devil’s Climb en probeerden het echt om de berg te laten draaien, maar voor mij ging het om zoveel andere dingen.
Ik ben constant in ontwikkeling. Toen ik jong was, was ik een wedstrijdklimmer. Maar ik realiseerde me vrij jong dat ik nooit de beste wedstrijdklimmer zou worden. Dus evolueerde ik naar een big wall free climber. Toen ik de Dawn Walldeed, paste dat perfect bij die fase in mijn leven. Nu moet ik opnieuw evolueren, en gaat het misschien meer om grote, lange, epische avonturen. Ik hou van klimmen en ik moet nu uitzoeken hoe ik dat kan blijven doen op een manier die past bij deze fase van mijn leven. Dus nu gaat het misschien niet meer om de moeilijkste big wall klimmen, of de moeilijkste sportklimmen, of de zwaarste competities. Het gaat nu om epische lange avonturen, gecombineerd met mijn werk voor het milieu.
Dat is iets waar je echt gepassioneerd over bent, toch?
Ik ben super gepassioneerd over natuurbehoud. Ik kwam vorige week net terug uit Washington DC. Op dit moment verprutst de Trump-regering alle milieuprojecten waar ik de afgelopen acht jaar aan gewerkt heb. Telkens als er een milieukwestie is die raakt aan een klimgebied, ga ik naar DC en vertel ik verhalen daarover. Tongass National Forest, waar de Devil’s Climb is, was er een van. Dat was eigenlijk het beginpunt van de film. Ik ging naar Tongass National Forest om aandacht te vragen voor het old growth logging-plan. Ik stelde dat voor aan de productie die de film voor NatGeo maakte, en dat is waar we de film over probeerden te maken. Maar uiteindelijk zeiden ze: “Niemand wil een deprimerend verhaal horen over bomen die worden omgehakt.” Ik was echt kapot toen ze dat zeiden. Ze wilden een film maken over onze bromance. Nou, dat is ze gelukt!
Mijn strategie nu is om me te richten op positieve dingen zoals sport en vriendschap. En dan gebruik ik dat moment om er milieuproblemen subtiel in te verwerken. Net zoals ik de groenten verstop voor mijn kinderen. Je moet ze ergens in verstoppen, dan maakt het mensen iets uit. Maar je moet ze binnenhalen via de positieve dingen, want mensen zijn het zat om steeds te horen dat de wereld kapotgaat. Ik denk dat de film die we hebben gemaakt de juiste film was. Het geeft me de kans om over die andere dingen te praten voor een veel breder publiek.
Laten we afsluiten met de bromance. Is je relatie met Alex veranderd?
Ik denk dat het onze relatie heeft verdiept. Het was een groot avontuur, maar we hadden altijd al een goede tijd samen. We hebben andere trips gedaan, maar die waren niet zo grootschalig. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht en het was gewoon een geweldige kans om een paar maanden samen door te brengen. Tegenwoordig wil ik niet vaak weg zijn van mijn gezin, maar als ik dat dan toch doe, voelde deze reis als alles wat ik wil in het leven.
