Mijn epische motorreis – Van het beruchte Pakistan, door India naar het hoge Nepal

17 januari 2019door

Inmiddels ben ik al dik over de helft en zijn de meest spectaculaire landen al achter de rug. Nog steeds maak ik elke week nog genoeg gekke dingen mee. In dit deel van de column lees je over mijn ervaring in India. Heb je het vorige deel gemist? Die vind je hier!

Grens van India

Wanneer ik in Lahore (tweede stad van Pakistan) aankom, ben ik compleet gaar van de lange trip met de konvooi door Pakistan. In Lahore kan ik eindelijk van de bewaking af en heb ik wat meer bewegingsvrijheid. Ik twijfel een paar dagen om nog naar het noorden van Pakistan te rijden, dit schijnt namelijk geweldig te zijn . Echter na een telefoontje van het thuisfront met het bezorgde verzoek toch Pakistan maar zo snel mogelijk te verlaten, besluit ik naar India te gaan.

Wagah border

De grens van Pakistan en India is nou niet een standaard grens te noemen. Deze twee landen zijn geen vrienden van elkaar en is het al vaker tot een boiling point gekomen met dreigementen van atoomaanvallen over en weer. Op de grens staat een soort arena met een Indische grens en een Pakistaanse grens. Als ik aankom ben ik zo’n drie uur bezig met het papierwerk, waarna ik vervolgens door de arena richting de India kant rijd. Om half 5 begint een ceremonie, dan wordt de grens gesloten en dat gaat gepaard met een aantal rituelen. Wil je hier meer over lezen dan kan dat, in dit artikel schreef ik hier eerder over.

Wanneer ik aankom in India staat m’n hoofd eigenlijk maar naar een ding; VRIJHEID. Tijdens de verplichte trip met konvooi in Pakistan smacht ik weer naar het gevoel zelf te kunnen bepalen waar ik heen rijd. Ik ga richting de eerste grote stad op de route en boek daar een bed in een hostel. Ik probeer zo veilig mogelijk te eten, omdat ik weet dat het in India snel fout kan gaan qua voedselvergiftiging. En inderdaad, de tweede dag begint de voedselvergiftiging. Ik heb me zelden zo slecht gevoeld. Ondertussen heb ik in mijn leven al flink wat reizen in Azië gemaakt, dus ken de klappen van de zweep op dit gebied. Ik regel medicatie en vertrek op mijn motor richting het noorden van India.

Smerigste van het smerigste

De steden in India zijn zo smerig, je hebt nog nooit zo iets smerigs gezien. Het is afval op afval op afval waar vervolgens honden en kinderen in liggen te kakken. Het maakt niet uit wat je eet, je wordt gewoon zo ziek als een hond. Okay, genoeg gebasht op India. Vanuit de eerste stad in India denk ik maar aan een ding, ik moet de bergen in. Daar is het frisser en heb je mooiere natuur. Ik vertrek richting de Himalaya waar ik twee dagen later aankom. En inderdaad ongelooflijk mooi, ik rijd met tranen in m’n ogen over de mooiste bergweggetjes. Ik slaap ik in een lokale geusthouse en rijd langzaam door de Himalaya richting het oosten!

Na vier dagen in de Himalaya te hebben gereden maak ik iets moois mee. Ik houd een korte pauze tijdens het rijden en sta in de berm te roken, wanneer er een jeep stopt. Het raampje gaat open en een vrij jonge Indiër vraagt waar ik heen ga. Ik vertel hem dat ik richting Nepal rijd. Dat kan veel sneller zegt hij; pak de grote highway in het zuiden. Ik vertel hem dat ik niet in India ben om de snelste weg te rijden. Waarvoor dan wel vraagt die. Ik vertel hem dat ik het mooiste van India wil zien. Als je echt het mooiste van India wil zien, moet je met me mee naar huis komen is zijn reactie.

Ontmoeting

Ik moet er even over denken. Ik krijg dit soort dingen vaker aangeboden. Het klinkt arrogant, maar soms ga ik er op in en dan valt het gewoon heel erg tegen. Dan word ik aan alles en iedereen voorgesteld en kan het soms dagen duren voordat ik weer verder kan. Maar goed dit keer vond het ik het wel interessant en besloot met de jongen mee te gaan. We rijden 8 uur lang door de meest afgezonderde delen van de Himalaya.

De jongen heet Ashmir en blijkt in het national cricket team te spelen, dat verklaart ook wel z’n dikke jeep. Echt een super aardige gast en hij vertelt me dat we onderweg zijn naar zijn ouders die een appelboerderij hebben. Een plek waar ik, als ik het leuk vind een aantal dagen mag blijven. Tuurlijk vind ik dat leuk! Als ik aankom word ik al dik omvergeblazen door de omgeving. Deze boerderij ligt zo ongelofelijk mooi op 3800 meter in de Himalaya, omringt door monsters van bergen.

Ik word heel warm ontvangen door de de ouders van Ashmir; ‘welcome my son” is het eerste wat ze tegen me zeggen. Ik verblijf er drie dagen, omdat het zo mooi is en de mensen zo aardig zijn. Ik werk mee op de boerderij en de middag gaan we jagen. De moeder kookt vers eten, wat echt geweldig smaakt. In het begin was ik nog even aan het bidden dat het niet opnieuw tot een voedselvergiftiging zou leiden, maar gelukkig bleek er niks aan de hand. Na drie dagen werd ik gedwongen te vertrekken, aangezien het begon te sneeuwen. Wanneer het begint te sneeuwen in dit gebied kan het aanhouden voor een aantal maanden. Dan zou ik niet meer weg kunnen komen dus; tijd om te vertrekken!

Hele toffe ervaring die ik niet snel ga vergeten!