Dutch Mountain Trail: reisverslag van een Nederlands bergavontuur – deel 2

De Dutch Mountain Trail (DMT) verbindt zeven van de steilste ‘bergtoppen’ van Zuid-Limburg met elkaar. Ga je de ruim 100km lange uitdaging aan, dan staat je, volgens de routemakers, 2000 hoogtemeters, ‘het echte berggevoel’, spectaculaire vergezichten, alpenweides en snelstromende beken te wachten. Met twee vrienden samen ging ik de uitdaging aan en beklom ik de Seven Summits van Nederland. Lees hier deel 2.

Officieel bestaat de trail uit vier etappes. Vijfentwintig kilometer per dag, steeds op en neer, met de zon op je hoofd, of door regen en over de glibberige Limburgse kleigrond, is niet mals. Natuurlijk kun je ‘m aanpassen naar eigen wens en conditie. Wij gingen voor de uitdaging en liepen de bergtocht in vier dagen. In een eerdere blog kon je lezen over de planning en route, en de eerste dag van ons Nederlandse bergavontuur. In dit artikel beschrijven we de rest van de route.

Dag 2

De tweede dag stapten we uitgerust, fris en vrolijk weer omhoog, het Vijlenerbos in, en weer uit. We kwamen nu vanuit het zuiden in het dal van de Selzerbeek. Dit is het dal waar we de eerste dag vanuit het noorden in vervoering op hadden uitgekeken, toen nog niet wetende dat er nog ontelbaar vele mooie vergezichten zouden volgen. In het dal was een café open, koffie en vlaai ‘to go’ konden we natuurlijk niet afslaan. Dat gaf ons voldoende energie om weer omhoog te gaan, langs de wijngaarden op de zuidhelling van de Kruisberg. En weer naar beneden, om in het dal van de Eyserbeek heerlijk vers fruit en Flammkuchen mit Spargel (asperges) te eten als lunch. Vol energie klommen we daarna naar de derde Summit: het Eyserbos, 197m. Volgens wielrenners is dit de zwaarste beklimming in Nederland! 

Weer naar beneden (zo gaat het natuurlijk nog een tijdje door: omhoog en weer naar beneden) en we zagen de volgende, vierde summit al voor ons liggen: de Gulperberg, 157m. Op de top staat een 10m hoog mariabeeld met uitgespreide armen, je waant je een momentje in Rio de Janeiro. Er stond een stevig briesje daarboven, en we hadden nog 8km te gaan, dus hop, die berg weer af en het Schweibergerbos in. Stiekem ging dat ook weer omhoog, nog hoger dan die vorige summit, naar 200m, dus het laatste eind viel best zwaar. We waren blij toen we na 25km de berghut B&B bereikten, en de benen hoog konden leggen.

Dag 3

Na een heerlijk ontbijtje, en de rugzakken weer gevuld met water en proviand, begonnen we aan onze derde dag. Via het zogenaamde onderste en bovenste bos bereikten we makkelijk onze vijfde summit, de Hakkenberg op 252m, precies op de grens tussen Nederland en België. De route slingert heen en weer en we passeerden deze dag ongemerkt wel een keer of zeven de grens. We liepen een kilometer van de route af voor een overheerlijke pannenkoekenlunch, de omweg meer dan waard. 

Daarna bereikten we de zesde Summit, met de ietwat vreemde naam Kattenroth, 209m, ook weer precies op de grens gelegen. De route ernaartoe en daarna weer naar beneden was werkelijk schitterend, door een brede alpenwei met koeien en uitbundige bloemen en een geweldig weids uitzicht over de Belgische Voerstreek. We staken de Noorbeek over, en hadden toen nog de Snouwenberg en de Mescherberg te trotseren. Die kilometers aan het einde van de dag vielen zwaar. Na 27km kwamen we bij de berghut B&B, een oude hoeve aan het riviertje de Voer waar de kippen vrolijk rondscharrelden.

Dag 4

Het werd een zonovergoten en warme dag, met een totaal ander landschap dan de dagen daarvoor. We waren inmiddels afgedaald in het brede Maasdal. Omdat het voetveer over de Maas niet in de vaart was, moesten we een eind extra lopen. We volgden de brede rivier een tijdje, door het Franstalige België. Onderweg bestelden we nog ‘un cafe, s’il vous plait’ bij een lokaal barretje. Via twee sluizen staken we de Maas over. 

Vol goede moed begonnen we daarna aan de laatste beklimming. Nou, dat was nog eens een beklimming, helaas waren we onze stijgijzers vergeten. Eerst een smal pad langs steile afgronden, een stukje door een junglevallei over en onder omgevallen bomen, en daarna enkele supersteile stukjes omhoog. Bezweet bereikten we de top van de zevende summit: de Observant, 157m. Yeah, all 7 done!

We plantten onze vlag, rustten even uit, en toen begonnen we aan de route terug naar de bewoonde wereld. Die route liep nog via het onwerkelijk mooie maanlandschap van de Enci-mergelgroeve. We merkten hier wel al de stadse drukte, dit berglandschap is ook voor de niet-geoefende toerist (op slippers) te doen. We bereikten Maastricht. Liggend in het stadspark en genietend van een ijsje, mijmerden we nog wat na over ons bergavontuur. Want wat een avontuur was het!