Laat ik één ding vooraf duidelijk maken. Ik ben geen hardloper, ik ben ook geen trailrunner en ik ben ook niet bovengemiddeld sportief. Ik woon sinds een aantal jaren in een berggebied dus ik kan wel zeggen dat mijn level qua sportiviteit is gegroeid. Mijn dagelijkse leven draait veel meer om buiten zijn. Daarnaast werk ik ook nog voor Columbia, dus dat heeft ervoor gezorgd dat het stadse mode meisje toch wel een beetje actiever is geworden. Zo actief, dat ik mezelf had aangemeld voor de UTMB. De wat?
De UTMB trailrun op de Mont Blanc
Een van de bekendste trailrun races in ons gebied en ook wel over heel de wereld is de Ultra Trail du Mont Blanc, kortweg UTMB. Deze race vindt sinds 2003 plaats in de laatste week van augustus en de naam zegt het al, in de Mont Blanc regio. In deze week worden er verschillende races gelopen. De langste is de UTMB, een ultratrail marathon van 170 kilometer en meer dan 10.000 hoogtemeters. De race doorkruist ook 3 landen, Frankrijk, Zwitserland en Italië.
Ultra trailrunning
Ultratrail running vergt heel veel training. Het is niet alleen de afstand die je aflegt, maar met name de hoogtemeters die het zwaarder maken dan een gewone marathon. Daarnaast kan het weer in een berggebied onvoorspelbaar zijn en kan het zijn dat je in dezelfde race sneeuw, regen en warme temperaturen tegenkomt. Tijdens deze race moet je dus ook op alles voorbereid zijn. Je draagt een verplichte kit aan materialen mee in je rugzak. Dit zijn speciale regenjassen, voldoende voedsel en water, warmte dekens en afhankelijk van het weer zal je nog extra kleding mee moeten nemen. Je kan je ook niet zomaar inschrijven voor deze races, je moet hier punten voor verdienen en dit kan door het lopen en finishen van andere races.
Het fenomeen UTMB
Een bijzonder fenomeen dus deze UTMB. Voordat ik aan het werk ging voor Columbia Sportswear (een van de sponsoren van de UTMB) had ik ook nog nooit van dit evenement gehoord. Wie gaat er nu vrijwillig 170 kilometer hardlopen door de bergen?
Tijden kunnen veranderen. Nu zie ik mezelf nog steeds geen 170 kilometer door de bergen wandelen, laat staan trailrunnen.
Een ultra trailrun is inspirerend
Het zien van dit soort evenementen van dichtbij kan wel heel inspirerend zijn en zo is het dus ook gebeurd dat na 2 jaar aan de zijlijn verschillende collega’s aan te moedigen, ik me inschreef voor de MCC. Dit is een race die een aantal jaar geleden in het leven is geroepen voor de vrijwilligers van de UTMB. De mensen die in de vallei wonen en ieder jaar meewerken aan dit grootse evenement. De organisatie wilde die mensen de kans geven ook een race te doen aan de start van de week. De MCC is een race van 40 kilometer door Zwitserland en Frankrijk met 2300 hoogtemeters.
De ‘babyrace’ genaamd MCC
De baby race zoals deze gekscherend genoemd wordt. Ik vind dit allesbehalve een baby race aangezien ik voorheen maximaal 5 kilometer liep tijdens de singelloop in mijn geboorteplaats Breda. Een combinatie van inspiratie, nieuwsgierigheid en aanmoediging van collega’s leidde ertoe dat ik mezelf een jaar voorafgaand aan de race inschreef. Voor deze race heb je ook geen punten nodig, gelukkig.
Een geheel jaar om te trainen
52 weken de tijd om te trainen. Ik kan achteraf wel zeggen dat ik geen flauw idee had waar ik aan begon. Ik kom uit Nederland, een vlak land, hardlopen deed ik veelal op asfalt of in het bos. Mijn hardloopschoenen zijn ook gemaakt om vlak te lopen. Het eerste wat ik deed was een paar goede hardloopschoenen aanmeten. Aangezien ik voor Columbia werk, was dat geen lastige opgave. De kit zoals je dat noemt in trailrun termen was zo aangeschaft. Dan zag ik er in ieder geval goed uit.
Trainingsschema
Ik heb in 52 weken getraind tot ongeveer 3 keer per week hardlopen. Dit waren geen grote afstanden, ik geloof dat mijn langste run voor het evenement 22 kilometer is geweest. Ik ben ook geen hele snelle hardloper. Mijn lengte doet wellicht anders vermoeden, maar mijn gemiddelde snelheid ligt zeer laag.
Een aantal blessures en fysiobehandelingen later bevond ik mij toch op 27 Augustus 2019 aan de start van de MCC. Het was een stralend blauwe dag. Temperatuur tegen de 30 graden en dat is vrij warm in de bergen.
De start in Zwitserland
De start was in Martigny, Zwitserland om 08.00. De zon scheen dus het regenpakket kon gelukkig thuisblijven, dit scheelde weer ruimte in de rugzak. We waren wel verplicht 2 liter water mee te dragen. Tijdens de race zijn er genoeg “aid stations” waar je ook kan eten en drinken, maar volgens het regelement moet je zelf ook nog 2 liter water meedragen.
Je kan de race verdelen in 4 segmenten van ongeveer 10 kilometer per stuk. De eerste twee segmenten zijn merendeels bergop en de laatste twee segmenten gaan over het algemeen omlaag. Twee weken voor de race heb ik ook 1 segment als proef gedaan zodat ik wist wat mij te wachten stond. Ik heb namelijk ernstige hoogtevrees en wilde uiteraard weten of dit op bepaalde stukken een probleem zou opleveren.
Klaar voor de start
De start. Op dit moment loop je met ongeveer 1000 mensen het eerste traject op wat vooral bergop is. Ik denk dat dit het zwaarste stuk van de race is geweest voor mij. Je loopt namelijk ook op tijd. Je hebt in totaal 10 uur de tijd om de race uit te lopen. Ieder segment heeft dus een tijd sluiting. Vooraf lijkt het alsof deze segmenten makkelijk te halen zijn. Niks is minder waar.
Het eerste segment viel me het zwaarst, je start met een grote groep mensen maar langzaamaan worden dit er steeds minder. Mijn snelheid was vrij laag en je valt dan al snel in de laatste groep. Je bent eigenlijk nog niet heel goed opgewarmd en gaat dan te snel van start waardoor de terugval groter is.
Tijdslimieten zijn killing
Net voor de tijdslimiet kwam ik toch aan bij het einde van het eerste segment. Je weet dan ook dat je eigenlijk al achterloopt. Het tweede segment, welke het langste is van de vier, had het meeste tijd nodig en je hebt geen marge meegenomen van het eerste segment.
De aanmoediging aan de kant van de trail is wel fantastisch. Er staan zoveel mensen overal die je aanmoedigen en dit geeft je die extra push die je nodig hebt.
Het managen van energie
Ondertussen gaat de zon harder schijnen en wordt het ook belangrijk dat je je energie gaat managen. Het is ook zeker aan te raden om vooraf te oefenen met verschillende soorten voeding. Kijken wat je het beste energie geeft en ook wat je het beste kan verdragen. Het ligt er natuurlijk ook aan wat je verwacht qua finishtijd, maar mijn gedachte was toch wel dat ik bijna 10 uur nodig zou hebben en hier moet je je op voorbereiden qua energielevels.
Letterlijk grensverleggend
Het tweede segment loopt van Zwitserland over in Frankrijk. Col de Balme is de col waar de twee landen zich scheiden. Deze col is ook het hoogste punt van de race, 2195 meter.
Toen ik daar aankwam wist ik dat het volgende segment zou eindigen in een dorp onderaan Col de Balme. Ik had weinig marge en het was de vraag of ik het zou halen. Als je inmiddels bijna 5,5 uur verder bent en meer dan 20 kilometer in de benen hebt zitten, ga je zeker niet alsnog uit de race gehaald worden omdat je te laat bent. Ik ben dan ook als een bezetene naar beneden gaan rennen. Ik wilde natuurlijk per se voor de maximale finishtijd over gaan in het derde segment. Mijn teennagels waar ik er 8 van heb verloren na de race hebben ook hier hun hardste klappen gehad denk ik. Ik liep dus van segment naar segment en kon niet eens overzien of ik de race zou halen.
Just keep on running like Forrest Gump
Het mooie van deze race is de landschappen waar je doorheen loopt. Je bent zo gefocust op de race en je ademhaling, maar als je soms even om je heen kijkt is het toch wel echt heel bijzonder. Ik had uiteindelijk ook erg geluk met het weer. De zon heeft heel de dag geschenen en door de hoogte was de temperatuur toch aangenaam.
De mensen die je tegenkomt op het pad, de random conversaties die je aangaat. Je loopt uiteindelijk natuurlijk ook rondom mensen met dezelfde snelheid die het allemaal even zwaar hebben. Je motiveert elkaar, komt soms ook dezelfde mensen weer tegen omdat iedereen op zijn eigen tijd soms even wat sneller gaat en soms wat langzamer.
De finish in zicht
Het was niet tot het laatste aid station waar er nog 10 kilometer op de teller stond en ik nog 2,5 uur de tijd had dat ik wist dat ik de finish waarschijnlijk wel zou halen. Het zout stond op mijn lijf, ik kon niks meer eten omdat je zo ontzettend moe bent. Ik geloof dat ik die dag 5 liter water gedronken heb en pas bij het laatste station ben ik naar het toilet gegaan. Het is ongelofelijk wat zo’n lichamelijk inspanning met je lichaam doet.
De laatste 10 kilometer waren zwaar, ik dacht dat het allemaal bergafwaarts zou zijn maar de race kronkelde nog lekker door het heuvellandschap voordat het afdaalde in Chamonix.
De gladiolen
Ik heb zelfs op mijn Komoot gecheckt of ik genoeg tijd had om even te wandelen. Ik was compleet op. De aankomst is natuurlijk het mooiste. Je weet hoe de finishlijn eruit ziet, je weet dat je vrienden, geliefde en collega’s daar te wachten staan en dat je dan eindelijk beloond wordt na een hele dag afzien.
Je hebt het gehaald, je hebt het gedaan en je bent zo ongelofelijk trots op jezelf. Zo’n race is natuurlijk voor iedereen anders. Sommige runners zullen dit een eitje vinden. Voor mij was het de grootste lichamelijk inspanning die ik ooit had geleverd. Zoals ik al zei, ik ben geen sportief aangelegd persoon.
Stemmetje in je hoofd
Er zat een stemmetje in mijn hoofd die eigenlijk tot het vierde segment heeft gezegd dat ik het toch niet ging halen. Het allermooiste is dat je dit stemmetje dan kan aantonen dat je het wel kan. Dit is onbetaalbaar.
Dit is natuurlijk ook de kracht van sport. Je kan dus bijna alles als je maar genoeg traint. De juiste voorbereiding is key.
De ambiance rondom een UTMB event
UTMB is een onbeschrijfelijk evenement. De combinatie van de prachtige omgeving. Het uitzicht op de Mont Blanc, de sfeer die er in Chamonix heerst tijdens het evenement, de mensen die vanuit heel de wereld naar de regio komen om of te racen, of mensen aan te moedigen heeft iets heel bijzonders.
Dit laat zelfs een meisje uit de lage landen een race finishen.
Kan je hier geen genoeg van krijgen? De UTMB International heeft inmiddels meerdere race weken over de hele wereld, onder andere Oman, China en Thailand. Meer info op de website.
1 reactie. Reactie plaatsen
Als ik het lees is het gewoon weer spannend en ben ik vooral weer zó ontzettend trots op je! Keep running Forrest!